Waar zijn jouw grenzen?

Huilend zie ik haar steeds meer en meer ontmoedigend op zoek naar haar mobiel. Ik zit zelf aan de telefoon en kan haar niet helpen op dit moment. Ik voel de wanhoop, de angst, de verbijstering, maar vooral de frustratie bij mijn dochter. Waar ze ook kijkt, waar ze ook loopt, waar ze ook zoekt, de mobiele telefoon van mijn dochter blijft zoek. Hoe meer emoties er in haar op komen, hoe meer zij zichzelf verwijderd van haar eigen innerlijke ik en hoe meer gefrustreerder ze wordt.

Mijn telefonische gesprek komt ten einde en ik zie haar ontmoedigend zitten op de grond, tranen van verdriet en wanhoop biggelen over haar wangen. Ik vraag aan m’n dochter waar ze haar mobiel voor het laatst heeft neergelegd. “Daar op het kastje” zegt ze wijzend naar het kastje in de keuken. Op het kastje ligt geen mobiel. “Waar ben je nog meer geweest?” Vraag ik haar, maar m’n dochter is al zover verwijderd van zichzelf door de vele emoties die nu de macht en controle over haar hebben, dat ze dat niet meer weet.

Terwijl ik mee zoek met mijn dochter naar haar mobiel, komt bij mij binnen dat hoe meer wij onze emoties over ons laten regeren, hoe meer wij verwijderen van wie wij werkelijk zijn. En zo is het ook in het dagelijks leven. Als je in de file staat en je druk maakt om ergens op tijd te komen, hebben jouw emoties steeds meer de overhand om over jou te regeren en ook meer controle over jou. Dus als je dan eindelijk bij je werk bent aangekomen kan je de keuze niet meer maken of je nou bij de voordeur van het pand moet parkeren, die vaak vol geparkeerd is of aan de overkant van de weg moet parkeren, waar altijd plek is maar wel 10 minuten langer lopen is voor je in het pand bent….

Je hoort de stem van jouw ziel, jouw onderbewustzijn, jouw innerlijke ik niet meer als je jouw emoties, het geschreeuw, het gejammer, de overhand laat nemen.
Die hele zachte liefdevolle stem die het beste voor jou heeft en jou een fijn gevoel wil geven. Om dat te kunnen horen moet je alleen wel door lagen oude overtuigingen en emoties heen en dat wordt vaak als “eng” beschouwt. En zo koopt men een nieuwe auto, gaat shoppen, blijft door eten of gaat nog maar eens op vakantie en blijft alles hoe het is…

Ik heb al vaker geschreven, alles wat nieuw is, is eng. Wij mensen willen alles beoordelen, onder controle houden, gezien worden, gehoord worden, pleasen en aardig gevonden worden. En dan is het heel moeilijk om ineens al deze touwtjes allemaal los te laten zodat je naar jouw eigen ziel, jouw eigen innerlijk ik te kunnen luisteren. Want waarom zou je jouw “empire” opgeven, waar je jaren hard voor geknokt hebt, alleen maar om naar jouw ziel, je onderbewustzijn te luisteren waarvan je niets af weet en geen idee hebt wat die jouw te vertellen heeft?

Ik kijk m’n dochter aan, in de volle zoektocht naar haar mobiel, en denk, wat heb ik haar aangedaan? Ik ben iemand die in mijn huis alles onder controle wil hebben, alles staat op een vaste plek. Ook ik heb hier hard voor geknokt om alle touwtjes in mijn huis in handen te kunnen hebben? Ik zeg wel eens voor de grap, als ik blind ben kan ik nog steeds met gemak alles in m’n huis en in m’n kasten vinden!
Maar ook buitenshuis, in relaties, vriendschappen, uiterlijk, alles moet perfect en onder volledige controle zijn. Bang om de controle te verliezen, bang voor afgang, bang voor afwijzingen, bang om niet gezien en niet gehoord te worden, en zo kan ik nog wel doorgaan…

Het is een soort dwangneurotisch gedrag, alleen heb ik geen behoefte om deuren 3 keer dicht en open te doen of lampen 5 keer aan en uit te doen voor ik wegga. In al die jaren heb ik mezelf zoveel angst opgelegd, heb mezelf wijsgemaakt dat als ik ook maar een iets vergeet, niet aardig naar de ander ben, voor mezelf op kom, iets kwijt ben dan loopt alles in de soep. Maar wat ik werkelijk gedaan heb is mezelf genesteld in een web van touwtjes die strak vastgehouden moeten worden, anders verlies ik alles,  waardoor ik mezelf totaal verwijderd heb van mijn innerlijke ik, mijn ziel.

Wie ben ik zonder al mijn zelf opgelegde dwang neurotische handelingen?
Wie ben ik als ik mijn kop uit het zand haal?
Wie ben ik zonder al die touwtjes die dwangmatig vastgehouden moeten worden? Wat gebeurd er met mij als ik naar mijn gevoel, mijn onderbewustzijn, ga luisteren?
Ben ik dan eindelijk verlost van het gevoel dat ik altijd en overal moet vechten om gezien en gehoord te worden, om te krijgen wat ik wil, om erkenning te krijgen om wie ik ben?
Wordt mijn leven dan echt leuker in dat rustige vaarwater luisterend naar mijn gevoel, m’n onderbewustzijn?

Ik besluit dat ik begin om zonder oordeel mijn leven te leven. Want hoe meer oordeel ik op mezelf en anderen leg, hoe meer verwachtingen ik creëer en dat is vaak al in groot contrast tegen mijn gevoel.

Zonder mezelf te oordelen betekend dat ik liefdevol tegen mezelf praat, het wordt stil en eindelijk hoor ik mijn onderbewustzijn! Zonder te oordelen betekend dat als iemand kritiek op mij heeft, het zijn of haar oordeel is, niet die van mij. Ik kan dan eindelijk andermans kritiek aan, zonder dat het mij diep raakt en mij pijn doet, omdat ik nu weet dat het de ander zijn of haar kritiek is in zijn of haar beleving en dus zijn of haar verhaal is die hij of zij op mij projecteert. Wat een bevrijding!

Lopend langs m’n bank, zie ik ineens de mobiel van mijn dochter. Het ligt op z’n kop op een zwarte dekentje dat ik altijd over de armleuning van de bank hang, als het niet gebruik wordt. Ook dat heeft een vaste plek in huis en ligt er, voor mijn controle dwang, netjes bij!
Ik pak de mobiel van m’n dochter, die een zwart hoesje heeft, en zie haar gezicht stralen. Terwijl ik haar mobiel aan haar geef, vraag ik om haar vergeving. Ik geloof erin dat tijdens je helingproces “vergeven” van essentieel belang is. Zie vergeving als een afsluiting van jouw oude “ik” patroon.

Mijn dochter kijkt me vreemd aan. Ik vertel haar over mijn controle dwang, niet naar mijn innerlijke ik, mijn gevoel, luisteren, altijd alles perfect willen hebben, over m’n grenzen heen gaan om anderen te pleasen en hoe ik haar hierin onbewust heb mee gesleept. Als zij in eenheid, bij zichzelf is, voelt zij zich niet moedeloos tijdens het zoeken naar haar mobiel. Tijdens zo’n moment is zij even stil, gaat bij haar binnenin voelen en weet dan waar zij haar mobiel voor het laatst heeft geplaatst.

Hoe meer stilte, hoe meer weten.

Is het je opgevallen dat ik deze tekst in het “nu” heb geschreven? Ik heb dit bewust gedaan. Als je aandachtig leest, ben je stil, kom je bij jezelf. Doordat ik in het nu schrijf, kom je ook in het nu en herken je mijn verhaal eerder. Als ik in het verleden, heden, toekomst schrijf, wil jouw ego-denken weten; wanneer is dit bij haar gebeurd? Een week, een maand of een jaar geleden? Dat leidt af, je vraagt je dan alleen maar tijdens het lezen af wanneer deze tekst geschreven is zodat je jezelf met mijn verhaal kan identificeren. Om jou in het nu te laten lezen is daarbij mijn essentie van mijn verhaal beter voor jou te begrijpen!

Daarom zeg ik ook niets tijdens mijn Healing & Reading behandeling. Dat leidt ook weer af van in het “nu”, in jouw stilte, jouw zijn.
In de workshop Loslaten van Emoties leer je een makkelijke techniek hoe je jouw emoties snel kan loslaten. Dit is belangrijk om weer terug in jouw gevoel, jouw onderbewustzijn, te kunnen horen, voelen, weten en mogen luisteren…

Voor meer informatie over de Healing & Reading behandeling, zie: Healing & Reading

Of schrijf je in voor de workshop Loslaten van Emoties, zie: Workshop Loslaten van Emoties

Warme groet,
Iris van Nesselrooij
Purple Flow Cure & Balance
www.purpleflow.nl
info@purpleflow.nl